ช่วยด้วยผมไม่อยากเป็นรัชทายาท

“เสด็จพี่ เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ข้าสัญญาจะชดเชยเรื่องในคราวนี้ให้”

“น้องแปด ข้าได้ข่าวว่าเจ้าจะไปช่วยผู้ประสบภัยหรอ เอาเงินของข้าไปด้วยสิแต่เจ้าจงบอกว่าเป็นเงินเจ้าเองนะ”

“ท่านราชครูท่านก็เห็นแล้วข้าคนนี้เป็นเพียงคนไม่เอาไหนมิสู้ท่านแนะนำให้ท่านพ่อปลดตำแหน่งข้าออกเถอะ”

“ว่าที่พระชายาเจ้ารู้สินะว่าข้ามีรสนิยมชอบทารุณสตรี ตั่งแต่นี้ไปเจ้าจะตกอยู่ในนรกอันเจ็บปวด หึหึ จะอ้อนวอนให้ข้ารามือจากเจ้าตอนนี้ยังทันนะ แค่ข้าปฏิเสธงานแต่งไปเสด็จพ่อข้าก็ไม่บังคับเจ้าแล้ว หึหึ”

---

“ไม่จำเป็นต้องชดเชย ข้าจะจำเรื่องในคราวนี้ไว้”

“แบบนี้ได้อย่างไรองค์รัชทายาท ท่านมีจิตเมตตาคิดช่วยราษฎร จะให้ข้าทำตัวต่ำช้าแอบอ้างเงินอันเมตตาของท่านได้อย่างไร”

“ถึงแม้ในอดีตท่านจะเหลวไหลไปบ้าง แต่ตอนนี้ท่านทำตัวดีขึ้นมากแล้ว แม้แต่เรื่องในครั้งนี้ยังขอให้ปลดตนเอง นับว่ามีความรับผิดชอบอย่างยิ่ง”

“ถ้าท่านยังทุบตีหรือกระทำชำเราข้ายังไงก็แล้วแต่ท่านเถิด มารดาข้าก็เสียไปแล้ว บิดาข้าก็มองว่าข้าเป็นเพียงสิ่งของ หากงานแต่งครั้งนี้ถูกยกเลิก ข้าคงมีชีวิตอยู่มิสู้ตายเช่นกัน ในเมืื่อเลือกทางไหนก็เหมือนกนั งั้นข้าขออยู่เคียงข้างท่านจะดีกว่า”

---

บัดซบ ทำไมบทมันถึงได้พลิกพลันมั่วซั่วอย่างงี้วะ ยื่นหมูไปให้ถึงเขียงพวกเอ็งกลับมองเป็นทองได้ยังไง สติพวกเอ็งดีกันรึเปล่าเนี้ย

เราไม่อยากมีศัตรู เราไม่อยากเป็นรัชทายาทททททท